Podobnie jak rasizm. To obraz dziecka niekochanego. Nie ważne czy nie kocha je rodzic biologiczny czy zastępczy. Rany są takie same. Zagubienie, brak samoakceptacji, poczucie winy, ze z nim jest być coś nie tak, skoro nie zasłużył na miłość.
Wychowywane bez miłości, czułości, zaczyna brak tych uczuć, ponizanie, ubliżanie brać za normę. W ten sposób wikła się w toksyczne relacje, w których traktowany jest podobnie. Bo to zna, bo uważa to za normalne. Tracąc przy tym zaufanie do osób, które szczerze chcą mu pomóc.
Enitan jest wręcz książkowym przykładem syndromu "dziecka niekochanego"
Wstrząsający obraz, do jakiego upodlenia może doprowadzić brak miłości, czułości, brak akceptacji.
Takich dzieci jest mnóstwo. Wyrastają na poranionych dorosłych, którzy nie potrafią odnaleźć się w społeczeństwie. Które swój ból przekuwają na agresje albo autoagresje.
Enitan w tym wszystkim miał szczęście. Na jego drodze stanęła osoba, której na nim zależało.